Mierenzuur is een gemeen goedje. Dat kon ik aan den lijve ondervinden toen ik eerder dit jaar, ondanks de voorzorgsmaatregelen, een aantal druppels in mijn gezicht kreeg. Gelukkig was er stromend water in de buurt. Even later schoot het dopje los, tijdens het druppelen boven een kast. De bijen kregen de volle laag. Als ik terug denk aan het geluid van ontzetting dat toen opsteeg uit de kast… ik huiver er nóg van.
Strijd tegen varroamijt
Toch worden mierenzuur en oxaalzuur gezien als beproefde middelen in de strijd tegen de varroamijt (een uitwendige parasiet die voorkomt op insecten, maar zich alleen voort kan planten op het broed van honingbijen). Het oxaalzuur komt na het mierenzuur aan de beurt. Maar pas dan, als de eerste nachtvorst geweest is. De koningin stopt met het leggen van eitjes en de broedcellen blijven gesloten. De behandelingen hebben namelijk alleen maar zin als de cellen open zijn.
Op 13 december in de namiddag (en dus in het donker) was het zover. De kasten werden voor het laatst dit jaar geopend. We konden zien hoe de volken in de wintertrossen dicht bij elkaar zaten. We hoorden een ‘snorrend’ geluid. Niet van genoegen, want het openen van de kast is eigenlijk altijd een onaangename verrassing. Zeker nu met deze temperaturen.
We druppelden zo snel mogelijk en wensten onze bijen een goede wintertijd toe. Tot in het nieuwe jaar.
Deze bijdrage is geschreven door Jack Verhulst (imker). Samen met Cathy Grootenboer (ook imker) verzorgen ze de bijen bij het Wasven. Zij schrijven regelmatig over de avonturen van de imkerij.
